(၂)
“စိုင်းဝဏ္ဏ …ရုတ်တရက်ကြီးပျောက်သွားလို့”
အဲဒီသတင်းနဲ့အတူ သူမကျွန်တော့်ဆီကိုနောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းလင်းချင်းရောက်လာခဲ့သည်။ သူမကိုတက်ကြွပျော်ရွှင်နေ တဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့သာမြင်တွေ့ရဖို့မျှော်လင့်ထားတာ။ အခုလိုမျိုးစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်တွေနဲ့တွေ့ရပြန်တော့ သနားမိသွားကာသူမလိုချင် တာကိုဖြည့်ဆည်းပေးချင်တဲ့စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာခဲ့လေသည်။ သူမရောက်လာတဲ့အချိန်က ကျွန်တော်တို့မောင်နှမ နှစ်ယောက်ဆိုင်စခင်းတဲ့အချိန်။ ဟင်းရည်နွှေးဖို့ မီးမွှေးပြီးခါစအချိန်။ Continue reading “မြစိမ်းရောင်လွင်ပြင် အပိုင်း (၂)”