ရသဝတ္ထုတွေရေး…ရံဖန်ရံခါ ခရီးသွားအကြောင်းလေးတွေလည်း ရေးတဲ့ ငချွတ်
(၂)
“စိုင်းဝဏ္ဏ …ရုတ်တရက်ကြီးပျောက်သွားလို့”
အဲဒီသတင်းနဲ့အတူ သူမကျွန်တော့်ဆီကိုနောက်တစ်နေ့ မိုးလင်းလင်းချင်းရောက်လာခဲ့သည်။ သူမကိုတက်ကြွပျော်ရွှင်နေ တဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့သာမြင်တွေ့ရဖို့မျှော်လင့်ထားတာ။ အခုလိုမျိုးစိုးရိမ်ပူပန်စိတ်တွေနဲ့တွေ့ရပြန်တော့ သနားမိသွားကာသူမလိုချင် တာကိုဖြည့်ဆည်းပေးချင်တဲ့စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာခဲ့လေသည်။ သူမရောက်လာတဲ့အချိန်က ကျွန်တော်တို့မောင်နှမ နှစ်ယောက်ဆိုင်စခင်းတဲ့အချိန်။ ဟင်းရည်နွှေးဖို့ မီးမွှေးပြီးခါစအချိန်။ Continue reading “မြစိမ်းရောင်လွင်ပြင် အပိုင်း (၂)”
စိုင်းလုံ
(၁)
အဲဒီနေ့က ဇန်နဝါရီလ (၃) ရက်နေ့။ မြူနှင်းတွေကတစ်မြို့လုံးပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေလေသည်။ ကျောက်မဲမြို့ရဲ့ရှုခင်း တစ်ပိုင်းတစ်စက ကျွန်တော့်မြင်ကွင်းမှာဝေဝါးလို့။ အိုး…အေးချမ်းလိုက်တာ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် (၂၀) ကျော်ကတည်းက ဒီမြင် ကွင်းနဲ့ရင်းနှီးအသားကျနေပေမယ့် ဘယ်တော့မှမရိုးခဲ့ပါ။ ဆေးရုံအနောက်ဖက်ဆီကိုမောင်းလိုက်တာနဲ့ စိန္ဒာမုနိဘုရားကို ဖူးမျှော်နိုင်မည်။ Continue reading “မြစိမ်းရောင်လွင်ပြင် အပိုင်း (၁)”
(၂၇)
မြောက်ဦး၏ မနက်ခင်းသည် နှင်းမြူတွေအုံဆိုင်းကာဝေးဝါးနေပေမယ့် အေးချမ်းတိတ်ဆိတ်လို့နေ လေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် မြင်းလှည်းသံတစ်ချို့၊ ငှက်တွေရဲ့တေးသီသံတစ်ချို့ကိုကြားနေရ၏။ သူ့လက်ပတ်နာရီမှာတော့ မနက်ခြောက်နာရီတဲ့။ တစ်ညလုံးကားစီးလာရတာမို့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်လို့နေလေသည်။ Continue reading “ချစ်သူပြောတဲ့…..ကြယ်ကြွေပုံပြင် အပိုင်း (၂၇) ဇာတ်သိမ်း”
(၂၆)
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့ကကော်ဖီခွက်အေးစက်နေခဲ့ပြီ။ ဦးကျော်မြင့်ဦးနဲ့အတူ ကော်ဖီအတူတူ သောက်ခွင့်ရဖို့ဆိုတာ လွယ်ကူသောကိစ္စတစ်ခုမဟုတ်။ ကျွန်တော့်လိုဘာမဟုတ်တဲ့အလုပ်အကိုင်မရှိ အသည်းကွဲနေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်အတွက်ဆို ပိုဆိုးမည်။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ကျွန်တော်က ဦးကျော်မြင့်ဦးနဲ့ကော်ဖီအတူသောက်ရုံတင်မဟုတ်။ သူစိတ်ဝင်စားသောစကားတွေကိုပါ ဆရာကြီးအ ထာနဲ့ပြောခွင့်ရနေသည်။ Continue reading “ချစ်သူပြောတဲ့…..ကြယ်ကြွေပုံပြင် အပိုင်း (၂၆)”
(၂၅)
“ငါတောင်းပန်ပါတယ် ကျော်ကျော်”
“ငါတောင်းပန်ပါတယ်”
သူနဲ့ရွှေရည်ရဲ့အသံကတစ်ပြိုင်တည်းနီးပါး ထွက်လာသည်။
“ရပါတယ်၊ မင်းတို့နှစ်ယောက်လုံးပျော်ရွှင်ပါစေ” Continue reading “ချစ်သူပြောတဲ့…..ကြယ်ကြွေပုံပြင် အပိုင်း (၂၅)”