Category: တိမ်တိုက်ထွန်း

(၂၂)
“ဒါ ညိုပြာပြာတို့အိမ်…”
အိမ်တည်ဆောက်ပုံက အတွင်းဘက်ဆီကိုလှမ်းမြင်နေရတာကြောင့် ညို့ကိုကျွန်တော်မြင်လိုက်ရပြီ။ ဘုရားဘုရား။ ဒါအိမ်မက်မဟုတ်ပါစေနဲ့။ ညို့ကိုအရှင်လတ်လတ်ကြီးတွေ့နေရတာ ကျွန်တော်ဖြင့် ပျော်လိုက်တာဗျာ။
ညို ပိန်သွားတာလား။ မျက်နှာလေးတွေချောင်ကျနေသလိုပဲ။ ညိုလည်းအံသြသွားတာမှလား။ ကျွန် တော့်ကိုကြည့်ပြီးကြောင်နေလေရဲ့။ အခုလိုမျိုးရုတ်တရုက်ကြီးရောက်လာမယ်ဆိုတာနည်းနည်း လေးမှမတွေးခဲ့ဘူးလားညိုရယ်။ မင်းပိုင်ဇေ ဟာ ညို့ကိုအမြဲတမ်းလိုက်ရှာနေမယ့်သူတစ်ယောက်ဆိုတာညိုသိရက်သားနဲ့။
“မင်းပိုင်ဇေ”
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီးမျက်ရည်ဝဲမိကြတယ်နော်ညို။ နှစ်ယောက်စလုံးချစ်ရက်သားနဲ့ ဘာကြောင့်ဝေးကွာကြရမှာလဲ။ အခု ညိုရှိတဲ့နေရာဆီကိုကျွန်တော်ရောက်လာပြီ။ မခွဲတော့ဘူးညို။ အဲ ဒီလူတွေရှိတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုဂရုစိုက်တတ်တဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ဆီကိုပြန်မသွားတော့ဘူး။ ညိုနဲ့ပဲအတူနေ တော့မယ်။
“ကျွန်တော့်ကို အိမ်ထဲမခေါ်တော့ဘူးလားညို” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၂၂)”

(၂၁)
ရွှေဂွန်းတဲ့။ အဲဒီရွာလေးဆီကိုအခုလို မျှော်တလင့်လင့်နဲ့သွားရလိမ့်မယ်လို့ဘယ်တုန်းကမှမထင်ထား ခဲ့ဘူးညို။ ကျွန်တော် တောတောင်တွေကိုချစ်တယ်၊ လမ်းတစ်လျှောက်မြင်ရတဲ့ရှုခင်းတွေကိုမြတ်နိုး တယ်။ ရှုရှိုက်မိတဲ့လေပြေလေညှင်းတွေကိုခင်တွယ်နေမိတယ်။
အရင်တစ်ခါ ကျုံထော်ရေတံခွန်ဆီကိုလာတုန်းကတော့ သဘာဝကိုအပြည့်အဝခံစားလို့မရခဲ့ဘူး။ ဘေး မှာလည်း အုတ်အော်သောင်းနင်းအော်တဲ့ကောင်တွေအော်၊ ရှုခင်းကောင်းရင်ကားရပ်ပြီးရိုက်ကွင်းကိစ္စ လုပ်ကြရတဲ့ အာရုံကစူးစိုက်လို့မရခဲ့ပါဘူး။ ခံစားတာတော့ ခံစားခဲ့တယ်။ သဘာဝအလှတွေတစ်မျှော် တစ်ခေါ်ကြည့်ပြီးခံစားတတ်ခဲ့သေးတယ်။
အခုတစ်ခါတော့ ပိုတယ်ညို။ ဘားအံကနေရွှေဂွန်းကိုသွားတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်လုံးဘေးပတ်ဝန်းကျင် ကိုငေးရင်း အတွေးတွေနဲ့မျောရင်းပေါ့။ အရင်တုန်းကသွားတဲ့နေရာတွေက လည်လို့ပတ်လို့ဘုရားဖူး လို့ရတဲ့နေရာတွေ။ ကျုံထော်ဆီကိုဦးတည်ပြီး လမ်းမှာမြိုင်ကြီးငူမှာညအိပ်၊ ရိုက်ကွင်းကိစ္စလုပ်။ Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၂၁)”

(၂၀)
မနီရဲ့အဖွင့်စကားတွေက စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းပေမယ့် ညိုဘယ်မှာရှိသလဲဆိုတဲ့အချက်နဲ့ ညို ဘာ ကြောင့်အခုလိုထွက်သွားရတာလဲဆိုတဲ့အချက်က ပိုစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် နှစ်ခုလုံးကိုကြားခွင့်မရခဲ့ဘူးညို။ မနီကပြောချင်ပေမဲ့ မကြားနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့။
“တကယ်တော့ ညိုဟာ…..”
မနီရဲ့အကြည့်က ကျွန်တော့်နောက်ကျောဖက်ဆီကိုရောက်သွားခဲ့တယ်။ တစ်စုံတစ်ရာကိုမြင်ပြီးလန့် သွားပုံပါပဲ။ မျက်လုံးတွေပြူးပြီး စိတ်လှုပ်ရှားသွားပုံပေါ်တယ်။ ကယောင်ကတမ်းဖြစ်ပြီးထိုင်နေရာက နေထထွက်သွားဖို့ပြင်တယ်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ အစ်မ၊ ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ကျွန်မ ကျွန်မ” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၂၀)”

(၁၉)
သုံးခါမြောက်ရောက်လာအပြီးမှာတော့ မနီနဲ့တွေ့တယ်။ တကယ်ကိုကောက်ရိုးတစ်မျှင်ပါပဲ။ ဘိုဘေဈေး မှာလည်း ညိုရှိမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကျွန်တော်သိပြီးသား။ ညိုကိုဘယ်မှာရှာရမလဲတွေးကြည့်တော့ ကျွန်တော့်ကိုသနားကြင်နာတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကူညီခဲ့တဲ့မနီကိုပဲပြေးမြင်လိုက်တော့တယ်။ အဲဒီဆိုင် က ဝိတ်တာတစ်ချို့ကတော့ ကျွန်တော့်ကိုသိနေပြီ။ မျက်မှန်းတန်းမိနေပြီ။ ဒီဆိုင်မှာပဲရန်တွေဖြစ်ပြသ နာတွေတက်ခဲ့ဖူးသေးတာကိုး။
“ရှင်လာမယ်ဆိုတာတော့ခန့်မှန်းထားပြီးသားပါ”
မနီက ကျွန်တော့်ကိုထွေထွေထူးထူးပြောမနေပါဘူး။ ညိုနဲ့ပတ်သက်ပြီးလာတယ်မှန်းတန်းသိပါတယ်။ ပြီးတော့ ကူညီဖို့လည်းအဆင်အသင့်ဖြစ်နေပုံပဲ။ ဆိုင်ထဲကနေအပြင်ကိုခေါ်ထုတ်ခဲ့တယ်။
“ဆိုင်ထဲမှာကျတော့အဆင်မပြေဘူး၊ တစ်နေရာရာမှာသွားစကားပြောရအောင်”
“ဟို ဘယ်နေရာသွားမှာလဲဟင်”
“ဒီနားက စကားပြောလို့ကောင်းမယ့်တစ်ဆိုင်ဆိုင်ပေါ့” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၉)”

(၁၈)
ဆေးရုံအငွေ့အသက်သင်းသင်းနဲ့အတူ ကျွန်တော်နိုးထလာခဲ့တယ်ညို။ မျက်လုံးနှစ်လုံးစပွင့်ပြီးဆိုက တည်းက ညည်းတွားမိလိုက်တာ ညို့နာမည်ထင်ပါရဲ့။ စိတ်နာတာတွေ၊ စိတ်ပျက်သွားတာတွေကွယ် ပျောက်သွားခဲ့တာလားမပြောတတ်တော့ဘူး။ သေချာတာကတော့ ကျွန်တော် ညို့ကိုသတိရနေတယ်။
“ညို”
ကျွန်တော့်ကုတင်ဘေးမှာညိုရှိမနေပါဘူး။ အောင်သက်ပိုင်နဲ့နေအောင်မင်းတို့ပဲရှိနေခဲ့တယ်။ သူတို့က ကျွန်တော်သတိရလာလို့ ဝမ်းသာသွားကြပုံပေါ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ညို့နာမည်ကိုညည်းတွားလိုက်တာ ကြောင့် သိပ်ကျေနပ်ကြပုံမပေါ်ပါဘူး။
“ကံကောင်းလို့ပေ့ါ ငနာရယ်၊ ဟူး စိတ်ပူလိုက်ရတာ”
ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေသက်ပြင်းချကြတယ်။ သူတို့ကိုစိုးရိမ်စေခဲ့မိပြီလေ။
“ညို၊ ညိုရော ဟင်” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၈)”