ရသဝတ္ထုတွေရေး…ရံဖန်ရံခါ ခရီးသွားအကြောင်းလေးတွေလည်း ရေးတဲ့ ငချွတ်
(၂၈)
ဂျာကာတာမှ ရန်ကုန်အပြန်ခရီးတွင် စိတ်ခံစားချက်အသစ်များ၊ အဆင်ပြေပါ့မလားဆိုသည့် စိုးရိမ် စိတ်များနှင့်ထုံမွှန်းလို့နေလေသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းကြီးစွာဖြင့် ဂျက်စီကာ၏ လက်ကိုတင်းတင်း ကြီးဆုပ် ကိုင်ထားမိသည်။ ကျွန်တော် ထိုမျှလောက် သွေးပျက်နေလိမ့်မည်ဟု ချစ်သူကလည်းထင်ထား ပုံမရပါ။ တစ်ခါမျှမရောက်ဖူးသည့် သူစိမ်းနိုင်ငံကို ကြောက်ရွံ့နေသည့်ချစ်သူနှင့်အတူလိုက်ရသည့်ခံစား ချက်ကိုတွေးကာ သနားမိပြန်သည်။ သို့သော်လည်း ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ်သာသိနေသည် မဟုတ်ပါလား။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…..ဝေ” အပိုင်း (၂၈)”
(၂၇)
“ဇော်ထင် မင်းပြန်လာခဲ့ပါ၊ ငြိမ်းနဲ့ပတ်သက်ပြီးတော့လည်းနေသားကျ နေပြီလို့ယူဆပါတယ်၊ သူများ နိုင်ငံမှာအကြာကြီးနေလို့မကောင်းဘူး ပြန်လာခဲ့ပါ၊ အင်ဒိုနီးရှားက မင်းကောင်မလေးကိုလည်း ခေါ်လာခဲ့ပေါ့” Continue reading ““မြူခိုးရယ်…..ဝေ” အပိုင်း (၂၇)”
(၂၆)
ဂျက်စီကာနှင့် ဒေးဗစ်၏ တွေ့ဆုံခြင်းက ရိုးရှင်းပါသည်။ အပေါင်းအသင်းတွေကိုယ်စီနှင့် ညဖက် ပျော်ပါးကြသည့် အချိန်ပေါ့။ Kuta မှာရှိသည့် Legian လမ်းမှာပါ။ Legian လမ်းသည်ဘာလီ၏ အထင်ကရလမ်းဖြစ်သည်နှင့် အညီ ကမ္ဘာတစ်ဝန်းကဧည့်သည်များပျားပန်းခတ်လှုပ်ရှားကာ ညကို တန်ဆာဆင်တတ်ပါသည်။ အထူး သဖြင့် ဥရောပနိုင်ငံတွေကဧည့်သည်များကို ဘီယာပုလင်းလေးတွေ ကိုယ်စီကိုင်ပြီး ညအလှငေးမော ခံစားတတ်တာမြင်ရမှာပင်။ ဆိုင်ပေါင်းစုံ၊ ဖျော်ဖြေရေးပေါင်းစုံတန်းစီနေ သလို လူတွေလည်းအပြည့်မို့ ပျော်စရာကောင်းလှသည်။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…..ဝေ” အပိုင်း (၂၆)”
(၂၅)
ဂျက်စီကာနှင့်အတူ အလုပ်ပြန်လာသည့်တစ်နေ့တွင်တော့ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲကမထင်မရှားအရာ တစ်ခုထင် ထင်ရှားရှားဖြစ်အောင်တွန်းပို့စေသည့် မျက်မြင်သက်သေတစ်ခုတွေ့ရှိခဲ့လေသည်။ ငြိမ်း အကြောင်း တစ်ခုခုဖြစ်လို့ ဂျက်စီကာကဖျောင်းဖျနှစ်သိမ့်ပေးတိုင်းမှာ ကျွန်တော်အသားကျခဲ့သလို နှစ်ရက်သုံး ရက်လောက်တော့ အိပ်မက်ဆိုးမမက်တော့ပါ။ ဂျက်စီကာဟာ ငြိမ်းနေရာကိုတစ်သွေ မသိမ်းအစားထိုး ပေးသည့်ချစ်သူတစ်ယောက်ဖြစ်သလို ကျွန်တော်လိုချင်လွန်းသောအကြင်နာကို ဗုံးဗလ အောပေးနိုင်သည့်သူတစ် ယောက်လည်းဖြစ်ခဲ့၏။ ဒါတင်ဘယ်ကဦးမလဲ။ ကျွန်တော့်ခြောက်ခြားမှုများ ကိုပကတိပြေပျောက်စေ နိုင်သည့် မေတ္တာရေစင်တစ်ခွက်ဆိုရင်လည်းမမှားပါ။ အဲဒီတော့ သူ့ကိုကျွ န်တော် သမားရိုးကျအခြေအ နေထက်ချစ်မိတာမဆန်းတော့။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…..ဝေ” အပိုင်း (၂၅)”
(၂၄)
အင်ဒိုနီးရှားရဲ့အမှတ်အသားက ဂါရူဒါ ငှက်တဲ့။ ဂျာကာတာသည် ရန်ကုန်နှင့်ထူးမခြားနားပါပဲ။ လေထု ညစ်ညမ်းလှသည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ယာဉ်ကြောပိတ်ဆို့မှုတွေနနှင့်ကြုံရသည်။ ဒီထက်ဆိုးတာက မြို့တစ်ခုလုံး ရေ အောက်ကိုရောက်တော့မည့်ပြသနာရှိနေသည့်အဖြစ်ပါပဲ။ ဂျာကာတာမြို့တွင်းကိုစီးဝင် သည့်မြစ်ပေါင်း ၁၀ စင်း ကျော်ကျော်ရှိနေပြီး တစ်နှစ်ပတ်လုံးနီးပါးမိုးရွာတော့ မြို့တစ်ခုလုံးရေ အောက်ကိုရောက်သွားတော့မည့်ပြသနာကြီးထွားလာတာမဆန်းပါဘူး။ ဒါကိုကာကွယ်ဖို့ အမျိုးမျိုးကြိုး စားနေကြတာသတင်းများတွင် ဖတ်ရသည်။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…..ဝေ” အပိုင်း (၂၄)”