ရသဝတ္ထုတွေရေး…ရံဖန်ရံခါ ခရီးသွားအကြောင်းလေးတွေလည်း ရေးတဲ့ ငချွတ်
(၁၃)
ငြိမ်းတို့အိမ်က ငြိမ်းကိုအံအားသင့်အောင်လုပ်စေဖို့အတွက်ခွင့်ပြုပြီး တံခါးဖွင့်ပေးခဲ့ပါသည်။ ရန်ကုန်မှာ ခပ်ရှားရှားပန်းတစ်မျိုးလို့ဆိုရမည့် ဆောင်တော်ကူးပန်းကို ကားတစ်စီးနှင့်အပြည့်သယ်လာဖို့ဆိုတာမ လွယ်မှန်းလည်းငြိမ်းတို့အိမ်ကကောင်းကောင်းသဘောပေါက်ပါလိမ့်မည်။
“Surprise လုပ်ချင်လို့သူငယ်ချင်းတွေပေါင်းပြီး နေရာအနှံ့လိုက်ရှာတာ” Continue reading ““မြူခိုးရယ်…..ဝေ” အပိုင်း (၁၃)”
(၁၂)
ဆောင်တော်ကူးဆိုင်၏ခြောက်လပြည့်အထိမ်းအမှတ်လည်းဖြစ်၊ သူတို့ရည်မှန်းထားသောအမြတ်အစွန်း ထက်ကျော်လွန်သည့် အထိမ်းအမှတ်လည်းဖြစ် မို့ ခရီးတိုလေးတစ်ခုကို သူတို့အဖွဲ့နှင့် အတူတူထွက် ခွင့်ရခဲ့ လေသည်။ အဲဒီခရီးစဉ်သည် ငြိမ်းနှင့်ကျွန်တော်၏ တရားဝင်ချစ်သူအဖြစ်သွားခွင့်ရသော ခရီးလည်းဖြစ်လေ တော့ ဝမ်းသာလို့မဆုံးနိုင်အောင်ပင်။ ငြိမ်းကတော့ အရမ်းကြီးရွှင်လန်းတက်ကြွမနေ ပြပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ ကျေနပ်လှ၏။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁၂)”
(၁၁)
ထိုအဖြစ်အပျက်နောက်တော့ ငြိမ်းနှင့်ကျွန်တော်ကြားတွင် တံတိုင်းတစ်ခုခြားသွားသလိုခံစားလာ ရသည်။ သူအဆင် ပြေလျှင်ကျေနပ်ရမှာပေါ့ဆိုသည့် စိတ်နှင့် သူ့ကိုသွားတွေ့သည်။ မတွေ့ရလျှင် ကျွန်တော်မှမနေနိုင်တာ။ အဲဒီ တော့ ငြိမ်း၏အလုပ်နှင့်ဆက်နွယ်သည့် အကြောင်းပြချက်တစ်ခုခုကို အမှီသဟဲပြုပြီးသွားကိုသွားတွေ့သည်။
ကံကောင်းချင်တော့ ကျွန်တော်တင်ပေးသမျှထုတ်ကုန်များက Facebook မှာပေါက်သည်။ လူကြည့် အများဆုံးထုတ်ကုန်များဖြစ်လာသည်။ ဒီတော့ ငြိမ်းတို့ ကျွန်တော့်ကိုမကင်းနိုင်။ ကျွန်တော်ကလည်း စေတနာတွေဗလပွနှင့်ထပ်လုပ်ပေးတော့ မစားရအညှော်ခံသံသရာက လည်နေတော့၏။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁၁)”
(၁၀)
သမီးရည်စားတော်တော်များများ၏ အလွယ်တကူပြောထွက်သောစကားတစ်ခွန်းကို ငြိမ်းကြောင့်အမြဲ တမ်းအမှတ်ရနေမည်မှာအသေအချာပါပဲ။ ပြတ်သွားပြီတဲ့လေ။ တကယ်လည်းမပြတ်ဘဲနဲ့ တကယ် လည်းမပြတ်နိုင်ဘဲနှင့် စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်တာတစ်ခုတည်းနှင့် ပြတ်သွားပြီဟု ဘာကြောင့်အလွယ် ပြောတတ်ကြတာပါလိမ့်။ ထိုစကားကပြီးပြီး ရောပြောလိုက်ရသည့်စကားလား ကျွန်တော်နားမလည် တော့။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁၀)”
(၉)
သူ့ချစ်သူကို ကျွန်တော်ကကြိုက်နေသည်မို့ သူ့ကိုတော့နည်းနည်းရှိန်မိတာတော့အမှန်။ ဒါပေမဲ့ ကြောက် စိတ်တော့လုံးဝမရှိပါ။ ဒီကောင့်ကိုဆွဲထိုးပစ်ချင်နေသည်မှာလည်းအမှန်ပါပဲ။
“ပြောပါဦး မင်း အဲဒီဆိုင်ရောက်နေရတဲ့အကြောင်းအရင်း”
ကျွန်တော့်ကို အဲဒီလိုအကြောကြီးနှင့်စစ်လားဆေးလားမေးနေတော့ ဘယ်သည်းခံချင်ပါ့မလဲ။ မင်း ဘာ ကောင်လဲ ငါဘာကောင်လဲဆိုပြီးဆွဲထိုးပစ်ဖို့ကလည်းအဆင်မပြေလောက်ဘူးဟုထင်မိသည်။ ဒီတော့ သူ့မေးခွန်းကိုမဖြေဘဲ ပခုံးတွန့်ပြလိုက်၏။ ငြိမ်းနှင့်မပတ်သက်ခဲ့လျှင်တော့ ကျွန်တော့အပြုအမူများ သည်ထိုကဲ့သို့အေးစက်နေလိမ့်မည်တော့မဟုတ်ပါ။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၉)”