ထင်ဒိုင်းအောင် ရေးတဲ့စာ

(၂၀)
မနီရဲ့အဖွင့်စကားတွေက စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းပေမယ့် ညိုဘယ်မှာရှိသလဲဆိုတဲ့အချက်နဲ့ ညို ဘာ ကြောင့်အခုလိုထွက်သွားရတာလဲဆိုတဲ့အချက်က ပိုစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် နှစ်ခုလုံးကိုကြားခွင့်မရခဲ့ဘူးညို။ မနီကပြောချင်ပေမဲ့ မကြားနိုင်ခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့။
“တကယ်တော့ ညိုဟာ…..”
မနီရဲ့အကြည့်က ကျွန်တော့်နောက်ကျောဖက်ဆီကိုရောက်သွားခဲ့တယ်။ တစ်စုံတစ်ရာကိုမြင်ပြီးလန့် သွားပုံပါပဲ။ မျက်လုံးတွေပြူးပြီး စိတ်လှုပ်ရှားသွားပုံပေါ်တယ်။ ကယောင်ကတမ်းဖြစ်ပြီးထိုင်နေရာက နေထထွက်သွားဖို့ပြင်တယ်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ အစ်မ၊ ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ကျွန်မ ကျွန်မ” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၂၀)”

(၁၉)
သုံးခါမြောက်ရောက်လာအပြီးမှာတော့ မနီနဲ့တွေ့တယ်။ တကယ်ကိုကောက်ရိုးတစ်မျှင်ပါပဲ။ ဘိုဘေဈေး မှာလည်း ညိုရှိမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာကျွန်တော်သိပြီးသား။ ညိုကိုဘယ်မှာရှာရမလဲတွေးကြည့်တော့ ကျွန်တော့်ကိုသနားကြင်နာတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကူညီခဲ့တဲ့မနီကိုပဲပြေးမြင်လိုက်တော့တယ်။ အဲဒီဆိုင် က ဝိတ်တာတစ်ချို့ကတော့ ကျွန်တော့်ကိုသိနေပြီ။ မျက်မှန်းတန်းမိနေပြီ။ ဒီဆိုင်မှာပဲရန်တွေဖြစ်ပြသ နာတွေတက်ခဲ့ဖူးသေးတာကိုး။
“ရှင်လာမယ်ဆိုတာတော့ခန့်မှန်းထားပြီးသားပါ”
မနီက ကျွန်တော့်ကိုထွေထွေထူးထူးပြောမနေပါဘူး။ ညိုနဲ့ပတ်သက်ပြီးလာတယ်မှန်းတန်းသိပါတယ်။ ပြီးတော့ ကူညီဖို့လည်းအဆင်အသင့်ဖြစ်နေပုံပဲ။ ဆိုင်ထဲကနေအပြင်ကိုခေါ်ထုတ်ခဲ့တယ်။
“ဆိုင်ထဲမှာကျတော့အဆင်မပြေဘူး၊ တစ်နေရာရာမှာသွားစကားပြောရအောင်”
“ဟို ဘယ်နေရာသွားမှာလဲဟင်”
“ဒီနားက စကားပြောလို့ကောင်းမယ့်တစ်ဆိုင်ဆိုင်ပေါ့” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၉)”

(၁၈)
ဆေးရုံအငွေ့အသက်သင်းသင်းနဲ့အတူ ကျွန်တော်နိုးထလာခဲ့တယ်ညို။ မျက်လုံးနှစ်လုံးစပွင့်ပြီးဆိုက တည်းက ညည်းတွားမိလိုက်တာ ညို့နာမည်ထင်ပါရဲ့။ စိတ်နာတာတွေ၊ စိတ်ပျက်သွားတာတွေကွယ် ပျောက်သွားခဲ့တာလားမပြောတတ်တော့ဘူး။ သေချာတာကတော့ ကျွန်တော် ညို့ကိုသတိရနေတယ်။
“ညို”
ကျွန်တော့်ကုတင်ဘေးမှာညိုရှိမနေပါဘူး။ အောင်သက်ပိုင်နဲ့နေအောင်မင်းတို့ပဲရှိနေခဲ့တယ်။ သူတို့က ကျွန်တော်သတိရလာလို့ ဝမ်းသာသွားကြပုံပေါ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ညို့နာမည်ကိုညည်းတွားလိုက်တာ ကြောင့် သိပ်ကျေနပ်ကြပုံမပေါ်ပါဘူး။
“ကံကောင်းလို့ပေ့ါ ငနာရယ်၊ ဟူး စိတ်ပူလိုက်ရတာ”
ကျွန်တော့်မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူငယ်ချင်းတွေသက်ပြင်းချကြတယ်။ သူတို့ကိုစိုးရိမ်စေခဲ့မိပြီလေ။
“ညို၊ ညိုရော ဟင်” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၈)”

(၁၇)
ညလုံးပေါက်ပျော်ပါးတယ်ဆိုတဲ့အရသာကို အဲဒီညကမှ ရခဲ့တာ။ ဘန်ကောက်မှာရှိနေတဲ့ကာလအ တွင်း ကျွန်တော်အခန်းပြန်ခဲ့တာချည်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ အောင်ပွဲခံတဲ့ညကတော့ ညလုံးပေါက်ပျော်ပါးခဲ့တယ်။ ဒီဇာတ်လမ်းတွဲအတွက် ကျွန်တော်တို့အားလုံးပင်ပန်းခဲ့ကြတယ်။ ပင်ပန်း တဲ့အတွက် ဒီတစ်ညတော့ပျော်ပါးခွင့်ယူကြတဲ့သဘောပါ။
ညဖက်ဆိုင်သွား၊ သောက်စားကြပြီး ညလုံးပေါက်လျှောက်သွားကြတယ်။ အပျော်လွန်ခဲ့တဲ့အတွက် ပေးလိုက်ရတဲ့ပေးဆပ်မှုကကြီးလွန်းခဲ့တယ်ညို။
“အခန်းက ငါ့ပစ္စည်းတွေတစ်ချို့ကျန်သေးတယ်၊ အဲဒါတွေကိုသိမ်းရမယ်၊ ပြန်တော့မှာဆိုတော့မသိမ်း လို့မရဘူးလေ၊ မင်းသိမ်းပေးမှာလည်းမဟုတ်ဘူး၊ ဒါကြောင့် မင်းတို့အခန်းကိုငါလိုက်မှရမယ် မင်းပိုင်ဇေ” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၇)”

(၁၆)
ကျွန်တော့်ရဲ့ Mac Book ကိုတော့ပြန်ရလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့တစ်ခြားပိုက်ဆံတွေကတော့ညို့အဒေါ် ဝမ်းကွဲလင်မယားကိုပေးပြီးသားမို့ပြန်မတောင်းတော့ပါဘူး။
“အဖမ်းအဆီးတွေများနေတာရယ်၊ ပွဲစားတွေကိုပေးရတာရယ်၊ ဟိုအကြွေးဒီအကြွေးတွေများတာရယ် ကြောင့်ဒုက္ခရောက်နေတာ၊ ညို့ကိုဘန်ကောက်ကိုလာဖို့သူတို့ အကူညီပေးခဲ့တဲ့အတွက်ကျေးဇူးရှိတယ်၊ အဲဒါကြောင့် ကြံမိကြံရာ လုပ်လိုက်မိတာပါ” ဆိုပြီး ညိုရှင်းပြ ပေမယ့် ကျွန်တော်ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်နဲ့အတူ ညိုပါလာခဲ့ပြီ လေ။ ကျွန်တော့်အတွက် ညိုကအရေးကြီးဆုံးပဲမှလား။
အဲဒီရက်ပိုင်းတွေက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဘဝအတွက် ပျော်ရွှင်စရာအကောင်းဆုံးနေ့ရက်တွေပါ ပဲ။ ညို့ဆီက ကျွန်တော်မရရှိခဲ့တဲ့အရင်ကထက်ပိုတဲ့ကြင်နာမှုတွေကိုလည်းရခဲ့တယ်။
မနက်မိုးလင်းရင် ညို့အနမ်းနဲ့ကျွန်တော်နိုးတယ်။
ညိုထည့်ပေးတဲ့သွားတိုက်ဆေးနဲ့သွားတိုက်ရတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီး တဲ့နောက် အိမ်ရှင်မတစ်ယောက်လိုပြင်ဆင်ပေးတဲ့ ညို့လက်ရာမနက်စာကိုမြိန်ရေယှက်ရေစားခွင့်ရတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အလုပ်တူတူသွားကြတယ်လေ။ တက်တက်ကြွကြွပါပဲ။ ရိုက်ကွင်းမှာ လာသမျှအပိုင်းအစတွေကို နှစ်ယောက်သားတက်ညီလက်ညီဖြတ်၊ အလုပ်အကြွေးမရှိ ဘဲနဲ့ ပြန်လာနိုင်ကြတယ်။
“တကယ်တော့ ရုပ်သံတည်းဖြတ်သမားတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝဟာ ဥယျာဉ်မှူးဘဝလိုပါပဲ၊ ကိုယ်ကသေချာတည်းဖြတ်လိုက်တဲ့ရုပ်သံဇာတ်လမ်းကိုပရိတ်သတ်ကိုချပြ၊ ပရိတ်သတ်ကအသိအမှတ်ပြုလက်ခံပေမဲ့ နောက်ကွယ်ကတည်းဖြတ်သူကိုတော့ အရေးတယူလုပ်ပြီး မေးကြသိကြတာမရှိပါဘူး” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၆)”