ရသဝတ္ထုတွေရေး…ရံဖန်ရံခါ ခရီးသွားအကြောင်းလေးတွေလည်း ရေးတဲ့ ငချွတ်
(၁၀)
“ရှင် ဒါဘယ်ကရသလဲ”
ပရင့်ထုတ်ထားတဲ့ ညို့ကိုယ်ရေးရာဇဝင်ကိုကြည့်ပြီး အံသြနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်ထဲညို့ပရိုဖိုင် ရောက်နေတာ ဆန်းကြယ်တဲ့ကိစ္စတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ကလိုက်စုံစမ်းနေတဲ့သူပဲလေ။
“ဘယ်ကရရပါ”
“ဒါပြဖို့ ကျွန်မကိုခေါ်တာလား”
“ဟုတ်တယ်”
“ကဲ ကြည့်ပြီးပြီ၊ ပြန်တော့မယ်လေ”
သိပ်မထူးဆန်းတော့တဲ့ပုံစံကိုပြောင်းပြီး ပြန်ဖို့ထလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ပြောချင်တဲ့စကားမပြောရ သေးတော့ ညို့ကိုတားလိုက်တာပေါ့။ Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၁၀)”
(၉)
ကျွန်တော် အဲဒီအစီအစဉ်ကို ညိုနှုတ်ဆက်သွားပြီးနောက်တစ်ရက်ကတည်းကကြံစည်နေခဲ့တယ်။ လုပ်ငန်းခွင်မှာလည်း ညိုနဲ့တွေ့ဖို့ဘယ်လိုအကြောင်းဖန်ရမလဲဆိုတာကိုအလုပ်လုပ်ရင်းတွေးနေခဲ့တာ ပေါ့ညို။
ဘန်ကောက်မြို့လယ်ရဲ့မြင်ကွင်း၊ မိုးမျှော်တိုက်ကြီးတွေ၊ ကားလမ်းတွေ၊ ပျားပန်းခတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ လူတွေ အဲဒါတွေကိုစက္ကန့်ပိုင်းစီပြ။ ပြီးတော့ MBK Shopping စင်တာမြင်ကွင်းကိုအပေါ်ကနေဖြည်း ဖြည်းချင်းဆင်းလာပြ၊ ရှေ့တံတားပေါ်မှာချစ်သူနှစ်ဦးမြင်ကွင်း။ ဒီနေ့တော့ ဘန်ကောက်မြို့လယ်ရိုက် ကွင်းမို့ သာသာယာယာပဲညို။ ခါတိုင်းလိုကားတွေတစ်သီတစ်တန်းကြီးနဲ့ ဝေးဝေးသွားစရာမလိုဘူး လေ။ နောက်ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အတွက်လည်းအခွင့်အရေးတစ်ခုရခဲ့တယ်။ စားသောက်ဆိုင်တစ် ဆိုင်ကိုရိုက်ပြရမှာမို့ ညိုရှိတဲ့ဆိုင်ကိုရိုက်လို့ကောင်းမယ်ဆိုပြီး အကြံပေးနိုင်ခဲ့တယ်လေ။ Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၉)”
(၈)
နောက်နှစ်ရက်ကြာပြီးညဖက်မှာမှ ညိုရောက်လာခဲ့တယ်။ မျှော်နေခဲ့တာပေါ့ညို။ အောင်သက်ပိုင်ထား ခဲ့တဲ့အလုပ်အကြွေးတွေကိုလုပ်ရင်းမျှော်နေခဲ့တယ်။ ဆိုင်ကိုလည်းမသွားဖြစ်ဘူး။ ညိုလာရင်လွဲမှာစိုး လို့လေ။ အလုပ်ထဲဈာန်ဝင်စားနေတုန်းမှာပဲ ညိုတံခါးခေါက်ခဲ့တယ်။
“ရှင့်အခန်းကလည်း ရှုပ်ပွနေတာပဲနော်”
ညိုက ကျွန်တော်နေရတဲ့အခန်းကို မျက်လုံးကစားပြီးကြည့်တယ်။ တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ပုံစံဖြစ်နေ တယ်တဲ့။ ဟုတ်တယ်။ ရန်ကုန်မှာဆိုရင်လည်း ကျွန်တော်နေတဲ့အခန်းကအခုလိုပါပဲညို။ ကျွန်တော့် ဘဝမှာ အမေကပဲအရာရာတိုင်းကိုစီစဉ်ဖန်တီးပေးတာပဲ။ အိပ်ရာခင်းတာကအစ၊ ထမင်းစားတာအဆုံး အမေရဲ့စီစဉ်ပေးမှုအောက်မှာပဲကြီးပြင်းခဲ့တာ အခုထိပါပဲ။
“ကျွန်မ သိမ်းပေးမယ်” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၈)”
(၇)
“ဟင်”
တွေ့မယ်တွေ့တော့လည်း ကျွန်တော်မျှော်လင့်ထားတဲ့ညဖက်အချိန်မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ကျွန်တော်ဟာ ညို့ကိုညဖက်မှာပဲတွေ့နိုင်တယ်လို့ယူဆထားခဲ့တာကိုး။ ဒါကြောင့်မို့လည်းဆိုင်ကိုသွားရှာခဲ့တာ။ ကျွန် တော့်အခန်းဆီကနေပြန်သွားပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း အဲဒီဆိုင်ကိုညိုမလာခဲ့ဘူး။ သုံးရက်ဆက်တိုက်သွားရှာ ခဲ့တာ အချိန်တွေသာကုန်ပြီးပြန်လာခဲ့ရတယ်။ ဆိုင်ကမန်နေဂျာကိုကျွန်တော်မေးကြည့်သေးတယ်ညို။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီထိုင်းလူမျိုးကသေသေချာချာဂဃနဏမသိရှာဘူး။ ညို့နာမည်ကိုတောင်မနည်းပြောနေခဲ့ရ တယ်။ ညို့ဖုန်းနံပါတ်ကိုလည်းကျွန်တော်မတောင်းထားလိုက်မိတော့အခက်တွေ့ရပြီပေါ့။
ကျွန်တော်ညို့ကိုတွေ့တော့ နေ့လည်ဘက် Nong Nooch Village မှာ။ ညို့ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ပါးစပ် အဟောင်းသားဖြစ်တဲ့အထိအံသြသွားခဲ့ရတာပါ။
“ညို” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၇)”
(၆)
“မင်းရဲ့ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအစီအစဉ်စတာ အဲဒီလောက်မြန်လိမ့်မယ်မှန်း တကယ်မထင်ထားဘူး၊ ငါတောင်ရန်ကုန်မပြန်ရသေးဘူး၊ သွက်တယ်ကွာ”
ကျွန်တော်ဒီကောင့်ကိုညတုန်းကကိစ္စအစအဆုံးရှင်းပြလိုက်တယ်။
“ငါ့ဘဝမှာ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပဲ”
“အဲဒီတော့”
“မင်းပြောတဲ့ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအစီအစဉ်ဆိုတာ စိတ်ကူးထဲမှာတောင်မရှိသေးပါဘူးကွာ၊ တကယ် တိုက်ဆိုင်မှုသပ်သပ်ပါ” Continue reading “မပြိုဘဲနဲ့ ညို အပိုင်း (၆)”