(၂၅)
နန်းမြတ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာ သစ္စာမရှိတဲ့သူတွေကို မုန်းနေခဲ့တာအဲဒီကတည်းကပင်။ ဆိုင်ကယ်ကိုဒုန်းစိုင်း မောင်းကာ ပလောင်သီလရှင်ကျောင်းသွားရာလမ်းအနားတစ်ဝိုက်က အဲဒီရပ်ကွက်လေးဆီကို ဦးတည်လာခဲ့သည်။ သေချာတာပေါ့ အဖေအဲဒီမှာရှိမယ်ဆိုတာ။
လမ်းတစ်လျှောက်လုံးမျက်ရည်တွေပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျမိသည်။ အဖေရက်စက်လိုက်တာလို့လည်း ရင်ထဲမှာထပ်ခါထပ်ခါ ပြောနေမိ၏။ နန်းမြတ်ရဲ့ရင်ထဲမှာ သည်းခံနိုင်တဲ့အတိုင်းအတာကုန်ခဲ့ပြီ။ အမေ့ရဲ့အတွင်းကြေဒဏ်ရာတွေ၊ မောင်လေးရဲ့ အကြောက်လွန်ရောဂါ။ ဒါတွေဟာ အဖေ့ကြောင့်ဖြစ်ရတာ။ Continue reading “မြစိမ်းရောင်လွင်ပြင် အပိုင်း (၂၅)”