Tag: fiction

(၁၁)

ထိုအဖြစ်အပျက်နောက်တော့ ငြိမ်းနှင့်ကျွန်တော်ကြားတွင် တံတိုင်းတစ်ခုခြားသွားသလိုခံစားလာ ရသည်။ သူအဆင် ပြေလျှင်ကျေနပ်ရမှာပေါ့ဆိုသည့် စိတ်နှင့် သူ့ကိုသွားတွေ့သည်။ မတွေ့ရလျှင် ကျွန်တော်မှမနေနိုင်တာ။ အဲဒီ တော့ ငြိမ်း၏အလုပ်နှင့်ဆက်နွယ်သည့် အကြောင်းပြချက်တစ်ခုခုကို အမှီသဟဲပြုပြီးသွားကိုသွားတွေ့သည်။

ကံကောင်းချင်တော့ ကျွန်တော်တင်ပေးသမျှထုတ်ကုန်များက Facebook မှာပေါက်သည်။ လူကြည့် အများဆုံးထုတ်ကုန်များဖြစ်လာသည်။ ဒီတော့ ငြိမ်းတို့ ကျွန်တော့်ကိုမကင်းနိုင်။ ကျွန်တော်ကလည်း စေတနာတွေဗလပွနှင့်ထပ်လုပ်ပေးတော့ မစားရအညှော်ခံသံသရာက လည်နေတော့၏။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁၁)”

(၁၀)

သမီးရည်စားတော်တော်များများ၏ အလွယ်တကူပြောထွက်သောစကားတစ်ခွန်းကို ငြိမ်းကြောင့်အမြဲ တမ်းအမှတ်ရနေမည်မှာအသေအချာပါပဲ။ ပြတ်သွားပြီတဲ့လေ။ တကယ်လည်းမပြတ်ဘဲနဲ့ တကယ် လည်းမပြတ်နိုင်ဘဲနှင့် စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်တာတစ်ခုတည်းနှင့် ပြတ်သွားပြီဟု ဘာကြောင့်အလွယ် ပြောတတ်ကြတာပါလိမ့်။ ထိုစကားကပြီးပြီး ရောပြောလိုက်ရသည့်စကားလား ကျွန်တော်နားမလည် တော့။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁၀)”

(၉)

သူ့ချစ်သူကို ကျွန်တော်ကကြိုက်နေသည်မို့ သူ့ကိုတော့နည်းနည်းရှိန်မိတာတော့အမှန်။ ဒါပေမဲ့ ကြောက် စိတ်တော့လုံးဝမရှိပါ။ ဒီကောင့်ကိုဆွဲထိုးပစ်ချင်နေသည်မှာလည်းအမှန်ပါပဲ။

“ပြောပါဦး မင်း အဲဒီဆိုင်ရောက်နေရတဲ့အကြောင်းအရင်း”

ကျွန်တော့်ကို အဲဒီလိုအကြောကြီးနှင့်စစ်လားဆေးလားမေးနေတော့ ဘယ်သည်းခံချင်ပါ့မလဲ။ မင်း ဘာ ကောင်လဲ ငါဘာကောင်လဲဆိုပြီးဆွဲထိုးပစ်ဖို့ကလည်းအဆင်မပြေလောက်ဘူးဟုထင်မိသည်။ ဒီတော့ သူ့မေးခွန်းကိုမဖြေဘဲ ပခုံးတွန့်ပြလိုက်၏။ ငြိမ်းနှင့်မပတ်သက်ခဲ့လျှင်တော့ ကျွန်တော့အပြုအမူများ သည်ထိုကဲ့သို့အေးစက်နေလိမ့်မည်တော့မဟုတ်ပါ။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၉)”

(၈)

“ဘာလာလုပ်တာလဲ”

ငြိမ်းက သူ့ကို စိမ်းစိမ်းကားကားမေးခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ပြန်လည်ပြေလည်ဖို့ ကျွန်တော်ဆုမ တောင်းပေးပါ။ ငြိမ်း၏သူငယ်ချင်းတွေကော သူတို့နှစ်ယောက်ကိုအဆင်ပြေစေချင်သလားဟု စဉ်းစား မိသော်လည်း တကယ်တမ်းလက်တွေ့တွင်တော့ ကျွန်တော်ထင်သလိုဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူတို့လည်း ဟို ကောင့်ကို ကြည့်မှ မရဘဲလေ။

“ကိုယ်ငြိမ်းဆီလာတာလေကွာ” Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၈)”

(၇)

“ဖေ့စ်ဘုတ်မှာ ကုန်ပစ္စည်းတွေကိုကြော်ငြာပြီး လူသိစေဖို့ကမခက်ပါဘူး၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ပစ္စည်းရဲ့ အကြောင်းကို လူများများဖတ်ဖို့၊ ကြည့်ဖို့က အဓိကကျတယ်လေ”

ကျွန်တော့်စကားကို ငြိမ်းတို့သုံးယောက်လုံးလက်ခံလေသည်။ ထိုအလုပ်နှင့်အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းလုပ် နေသောသူမို့ ကျွန်တော်သည် သူတို့ကိုဆရာလုပ်ပိုင်ခွင့် အပြည့်အဝရရှိခဲ့၏။ ငြိမ်းတို့လုပ်ငန်းငယ်က လေး တိုးတက်စေချင်သောစေတနာလည်းအပြည့်ရှိခဲ့ကာ သူတို့အတွက်ပံ့ပိုးလိုသည့်အာသီသလည်းပြင်း ထန်ခဲ့သည်ဟုဆိုရပေမည်။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၇)”