“မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁)

(၁)

ကျွန်တော်နှင့် ငြိမ်း၏ ဇာတ်လမ်းသည် ရန်ကုန်အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလေဆိပ်တွင် နောက်ဆုံးအဖြစ် အဆုံးသတ်ပြီဟု ထင်ထား ခဲ့သော်လည်း တကယ်တမ်းတွင်တော့ ဇာတ်လမ်းအစသာရှိပါသေးသည်။ ထို ဇာတ်လမ်းအစကို ပျိုးရန်အတွက် ကျွန် တော် ဂျာကာတာကိုသွားရသည်မှန်း ကိုယ်ကိုယ်တိုင်တောင် မသိခဲ့ပါ။ သေချာတာသည့်အချက်ကတော့ ကျွန်တော်ငိုနေခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းထဲတွင် မျက်ရည် များပြည့်လျှံနေပါလိမ့်မည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက် ရည်များကာ ပြီးကြည့်နေရသည့်အခါ အရာရာ ဝိုးတဝါးဖြစ်လို့။ မြူခိုးများပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေသည့်လမ်းတွင် မတ်တပ်ရပ်နေရသလို အရာရာ ဝေဝါးလျှက်။ လေဆိပ်ရှိထိုင်ခုံများတွင် လူအပြည့်တန်းစီနေသယောင်၊ မည်သူမျှမရှိဘဲ ကျွန်တော် တစ်ယောက်သာရှိနေသယောင် စိတ်ထင်ယောင်ထင်မှား၍သာရှိတော့သည်။ Continue reading ““မြူခိုးရယ်…ဝေ” အပိုင်း (၁)”

မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၃၀) ဇာတ်သိမ်းပိုင်း

(၃၀)

သူတို့တွေရဲ့အချစ်ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်ခြင်း နောက်ဆုံးနေ့၊ နောက်ဆုံးအချိန်ကတော့ ဝမ်း နည်းစရာကောင်းလှပါသည်။ မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့အခြေအနေ၊ အမူအရာတွေက အေးစက်တိတ် ဆိတ်လှစွာ။

ကျွန်တော်လုပ်ပေးခဲ့သမျှတော့ အရာထင်ခဲ့ပါသည်။ ပုဒ်မ (၃၀၄) နဲ့ ရှိစုမဲ့စုဂုဏ်သိက္ခာလေးကို အဖတ်ဆယ်ပေးနိုင်ခဲ့၏။ Continue reading “မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၃၀) ဇာတ်သိမ်းပိုင်း”

မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၂၉)

(၂၉)

အဲဒီညက ရက္ကန်းရုံထဲကလူတော်တော်များများ တီဗီရှေ့ရောက်နေခဲ့ပါသည်။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ညချမ်းမောင်လည်းရှိနေခဲ့၏။ မိုးမြင့်ထက်အပါအဝင်အားလုံးက ဇာတ်လမ်းကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေ တဲ့အချိန်မှာပဲ ဝေငြိမ်း ညချမ်းကိုအသာလေးလက်ကုတ်ကာ ခေါ်ထုတ်လာခဲ့သည်။

“ပြောစရာရှိလို့”

လို့ဆိုတော့ အသာတကြည်ပင်လိုက်လာခဲ့၏။ Continue reading “မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၂၉)”

မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၂၈)

(၂၈)

ညချမ်းနဲ့ ခဏခဏ စကားများတာမျိုးကို ဝေငြိမ်းလည်းအဖြစ်မခံချင်ပါ။ ဒါပေမဲ့ အခုနောက် ပိုင်းမှာတော့ ညီမလေးနဲ့ပတ်သက်လို့ သူနဲ့ပြဿနာဖြစ်ဖို့ အကြောင်းဖန်လာတာက များနေသည်။

လူတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပြဿနာဖြစ်လာရင် အမုန်းတရားတွေပဲ ပွားလာမှာမို့ အဲဒီ အဖြစ်ကို ရင်မဆိုင်ချင်တော့တာ အမှန်။ ဒါပေမယ့် တွေ့ကြုံလာရသည်။ ရင်ဆိုင်လာရသည်။ အဆိုးဆုံး ကတော့ ဝေငြိမ်းတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ရဲ့ဘဝကို ထိခိုက်ပြီးရင်း ထိခိုက်လာတာပင်။ သူနဲ့အကြီးမား ဆုံးသော ပြဿနာဖြစ်ပွားဖို့အကြောင်းဖန်လာတာလည်း အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်ကနေ စတင်ခဲ့တာဖြစ် သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်စကားပြောတာကို ဝေငြိမ်းမကြားခဲ့ရင် အကောင်းသား။ ဒါပေမဲ့…။

“အဲ့ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ” Continue reading “မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၂၈)”

မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၂၇)

(၂၇)

“အခင်းဖြစ်တဲ့နေ့က လွန်းနဲ့ကတ်ကြေးကို ခင်ဗျားရဲ့ ရက္ကန်းစင်ပေါ်မှာ ထားခဲ့တယ် မဟုတ် လား”

“ထားခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး။ မေ့ကျန်ခဲ့တာပါ”

ရှေ့နေနဲ့ပဲ တိုင်ပင်ထားတာလား။ ဖြေဆိုမှု ကျွမ်းကျင်တာလားတော့ မသိ။ အဲဒီအဖြေကို ကျွန်တော် ချီးကျူးမိလိုက်သည်။ မျက်စိဖုံးတဲ့အထိ ရှည်နေသော ဆံပင်တွေကို သပ်တင်လျှက် တရားလို ရှေ့နေ၏ မေးခွန်းများကို အသင့်အနေအထားဖြင့် ဖြေဆိုနေသည့် ဝေငြိမ်းထက်။ Continue reading “မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၂၇)”