(၁၉)
သူဇာတစ်ယောက် ထိုင်းနိုင်ငံ၊ မဲဆောက်မြို့ အထည်ချုပ်စက်ရုံတစ်ရုံမှာ အလုပ်သွားလုပ်ရန် ရက်ပိုင်းအလိုမှာတော့ သူ့မျက်နှာညှိုးသည်ထက် ညှိုးကျလာသည်ကိုတော့ မိုးမြင့်သတိထားမိပါသည်။ သူ့မျက်နှာမကောင်းတော့ မိုးမြင့်လည်းဘယ်စိတ်ကောင်းမလဲ။ သူ့အပေါ်သနားမိသည်။
မှိုင်နေပြီးအလုပ်သိမ်းတာနဲ့ အပြင်ကိုထွက်တာလည်းမတွေ့ရတော့။ အလုပ်လုပ်ရင်လည်း ခါ တိုင်းလို ကောင်မလေးတွေနဲ့ပြုံးပြုံးရယ်ရယ်မနေတော့။ လုပ်ရမယ့်အလုပ်ကို တာဝန်ကျေအောင်လုပ်၊ ပြီးရင် ရေမိုးချိုး၊ ထမင်းစား၊ ခဏထိုင် ပြီးရင် အိပ်ရာထဲတန်းဝင်တော့တာဖြစ်သည်။ သူနဲ့စကားပြောရ အောင် ထမင်းစားနေချိန် ဟင်းပို့တော့လည်းခါတိုင်းလိုဟင်းကို ကောင်း၏၊ ဆိုး၏ ဝေဖန်မနေတော့။ Continue reading “မုန်တိုင်းခြွေသော လက်တစ်စုံ အပိုင်း (၁၉)”